De collega’s worden telkens jonger

Hij is 57 jaar en is zoekend. Hij zal wellicht nog langer dan vijf jaar moeten werken. Hij zou wel vroeger willen stoppen, maar er zijn de nieuwe regels. En hij lijkt niet meteen in een situatie te zijn, waar er voor hem nog regels voor’t oprapen liggen die toelaten om sneller met pensioen te gaan.

Pas op, hij doet zijn job graag. Hij heeft gewoon  veel vragen bij de komende jaren. Of hij zijn job fysiek zal blijven volhouden. Want vijf dagen per week werken, dat is best zwaar. En ja, hij heeft al eens geprobeerd om vier dagen per week te werken. Veel beter was dat niet, want die vijfde dag zat hij vaak thuis bij te werken. Goh… Ook daar zat hij niet echt mee. Hij wil immers graag aanvaarden dat hij wat trager geworden is. Dus wil hij op die vrije dag gerust wat extra werken.

De collega’s worden telkens jonger
De collega’s baren hem meer zorgen dan de werkdruk. Die collega’s, die diensthoofden, die grote bazen: ze worden telkens jonger en jonger. En sneller. Ze praten over andere thema’s. Het is niet evident, om een diensthoofd te hebben dat 25 jaar jonger is. Fijne dame, heerlijke professional, maar zo anders.

Ze zijn met velen…
Deze man is één van de vele mannen en vrouwen die heel wat langer zullen moeten werken dan ze ooit gedacht hadden. Hij dacht, net als vele anderen, dat hij wel rond zijn 60ste met pensioen zou gaan. Dat wordt nu heel wat jaren later.

Gezocht: toekomstperspectief
En met die verhoging van de pensioenleeftijd, zitten we met vele mensen die hun job graag doen, en tegelijkertijd een nieuw toekomstperspectief zoeken. Ze zoeken actief naar verbinding met die (veel) jongere generaties, die op heel wat diensten en in heel wat bedrijven de lakens uitdelen.

Intergenerationeel samenwerken als nieuwe superdiversiteit
Steeds meer zullen 25-jarigen elke dag samenwerken met 35-jarigen, 45-jarigen, 55-jarigen, 65-jarigen. We gaan naar situaties waarin mensen samenwerken met wie bijna hun grootouders of hun kleinkinderen kunnen zijn. En dat is vaak nog nieuw. En heus niet evident. Het zal ons allemaal stretchen. Stretchen om de ervaring, kennis en eigenheden van elke persoon te ontdekken. Kruisbestuiving laten groeien tussen de energie en kennis van het 28-jarige enthousiaste nieuwe diensthoofd, en de 62-jarige collega, die de processen kent als haar broekzak… Diversiteit zal de komende jaren ook heel sterk gaan over intergenerationeel samenwerken. Dat is ook superdiversiteit!

Samenwerken zonder ’te’
Ondertussen merk ik in mijn coachpraktijk dat intergenerationeel samenwerken voor alle partijen onzekerheid veroorzaakt. Het is aftasten en zoeken naar kleine successen. De valkuilen zijn immens. De andere afschilderen als ‘te oud en vastgeroest’ of ‘te jong en te onervaren’. Evolueren naar communicatie zonder ‘te’,  is vaak een eerste stap. Appreciëren dat iemand met weinig ervaring, zich helemaal smijt. Je hand durven uit te steken en vertellen dat fouten maken mag, en dat je voorzichtig wil suggereren om het anders aan te pakken. Appreciëren dat ook al doe jij het al een decennium op jouw manier, het de moeite kan lonen om het eens anders aan te pakken. Appreciëren, en durven omdat ook te doen. Een heel uitdagende mindset voor sommigen, om dit te leren.

Lijken dat loze woorden? Ja, als het enkel woorden zijn. Als ze samengaan met authentiek gedrag, dan is er kans op betere samenwerking. En als ik met een coachee op die manier hierover kan reflecteren, en handvaten kan aanreiken… Dan ben ik een gelukkige coach.